خانه‌ی خانم مهین لاجوردی در خیابان نادرشاه افشار (میرزای شیرازی کنونی) قرار دارد. اگر چه امروز کمتر کسی این خانه را با نام ساکن اولیه‌اش می‌شناسد، اما مکان‌ها خاطره‌ساز‌های خود را فراموش نمی‌کنند.
«فضاها انتخاب می‌کنند چه خاطراتی را در خود نگه‌دارند و چه خاطراتی را نه.» اگر در حوالی دهه ۴۰ به خانه‌ی خانم لاجوردی می‌زدید، احتمالا هنرجوی خیاطی می‌بودید که از در پشتی (واقع در کوچه یازدهم) وارد بنایی آجری که به بازشوهای جالبش معروف بود، می‌شد. در آن روزها فضاهای خانه با دقت تفکیک شده بودند؛ بخش خصوصی از دسترس کارآموزان دور و سرایداری کاملا مجزا بود.
این بنای سه‌طبقه، پس از پنجاه سال میزبانی از ساکنان و کارآموزان، امروز به همت برادران چمن‌آرا به خانه موزه‌ی بتهوون بدل شده و درهایش به روی همه باز است. اگر امروز که از قضا روز جهانی موزه است، از ورودی اصلی در خیابان میرزای شیرازی که نمای آن مطابق سنگ‌کاری‌های مرسوم دوره‌ی پهلوی است، وارد بنا شویم و از طریق راهروی سرایداری به آشپزخانه برویم، می‌توانیم برای خانه خودمان ظرف و ظروف چینی و لعابی و شیشه‌ای بخریم. بعد اگر از در سمت راست آشپزخانه به سمت فضاهای نشیمن خارج شویم، می‌توانیم آلبوم و صفحه موسیقی یا کتاب و دفترچه بخریم. تزئینات چوبی فضای داخلی را که تماشا کردیم می‌توانیم از پله‌ها به طبقه بالا برویم و سری به اتاق‌های رو به حیاط جنوبی بزنیم. شاید قهوه یا چای از کافه تهیه کنیم، روی تراس بشینیم و همان خاطره‌ای را بسازیم که فضا از ما می‌خواهد. خانه‌ی خانم لاجوردی را امروز با نام خانه موزه‌ی بتهوون می‌شناسند. نامی که مجوز ورود ما به یک خانه مسکونی است. این بنا در سال ۱۳۹۹ به‌عنوان میراث معماری معاصر تهران در فهرست آثار ملی ثبت شد تا از تخریب در امان بماند.