جریان غالب در معماری معاصر تهران ساختمان‌های آجری بعضاً بی‌آلایشی‌ست که در نقاط مرکزی شهر هویدا شد و به مرور به دیگر محلّه‌ها راه پیدا کرد. در این بین برخی از این بناها پس از چند سال تبدیل به هویت و خاطره‌ای از کوچه و خیابان خود شدند که در سالهای اخیر توانسته بودند جای خود را میان ساختمانهایی بی‌ارزش اثبات نمایند.
«خانۀ زنبق» در محلّۀ باغ صبا یکی از این میراث پابرجا بود؛ سالها با عشق توسط اعضای خانواده رونق گرفته و چندین نسل در آن زندگی کرده بودند. بنا در نیمۀ اول دهۀ سی خورشیدی ساخته شده و تا انقلاب سال ۵۷ در اختیار خانوادۀ علی‌اصغر امیرفیض بوده که اطلاعات دقیقی از پیشینۀ ایشان یافت نشد. با وقوع انقلاب رحیم یاغچی سقاخانه این بنا را خریداری کرده و تا تابستان ۱۴۰۲ چند نسل از این خانواده در آن زندگی می‌کردند.
پروژه در سه طبقه بنا شده بود و در جداره‌های خارجی جز موتیف‌های منحصربفرد پنجره‌ها و ورودی خاص خود نمود دیگری نداشت اما در داخل و حیاط درونی، طراح توانسته بود جزئیات متفاوتی را در دست‌اندازهای پلّه و فضاهای داخلی خلق نماید. این بنا نیز همچون بسیاری از پروژه‌های ارزشمند شهر نتوانست در مقابل موج ساخت‌وساز بی‌رویه و وسوسه‌های اقتصادی بازار مقابله کند و علیرغم میل ساکنین آن تخریب شد و به زودی جای خود را به یک ساختمان بی‌هویت دیگر خواهد داد.
اما پیش از تخریب آن و با همکاری صمیمانۀ خانوادۀ محترم یاغچی، استودیو کالک در چندین نوبت توانست آن را بطور کامل مستندنگاری کند و در آخرین روز حیاتش رویدادی در آن برگزار نمود و درهای بنا ساعاتی برای تمامی اهالی محلّه و شهر باز شد تا واپسین ساعاتش را با مردم تهران به شادی تقسیم نماید.