از اوایل دهه‌ی چهل با ورود معمارانی نوگرا به محیط طراحی و ساخت که دغدغه‌ی احیای تفکر معماری ایرانی را داشتند، بار دیگر «آجر» بعنوان مصالحی بومی و در دسترس مورد توجه قرار گرفت.
«ایرج کلانتری» یکی از آرشیتکت‌هایی بود که در سالهای نخست فعالیت خود توانست با این مصالح پروژه‌های متفاوتی را طراحی و اجرا نماید.
این پروژه از نمای بیرونی دو عنصر شاخص دارد: نخست ورودی با ارتفاع زیاد خود و دیگری فضایی خالی نبش ورودی که همزمان متعلق به شهر و بناست.